Provo latinlitere transskribi la araban voĉan faringan frotsonon (aŭ frikativon), kies plej ofta skribo estas la litero ع
La formon għ inspiris la samforma literduopo de la malta lingvo, kies origina prononco estis en iuj vortoj voĉa faringa frotsono (kiel la araba ع) kaj en aliaj vortoj voĉa palatvela frotsono (kiel la araba غ).
1. Abdado, servado al Allaho.
Komparu: għobudijato: Abdeco, servanteco al Allaho. Robubij/at/o: Rabbeco, majstreco de Allaho.
1. Rabbeco, majstreco de Allaho.
Komparu: Għobudij/at/o: Abdeco, servanteco al Allaho. Għebâd/at/o: Abdado, servado al Allaho.
1. Abdeco, servanteco al Allaho.
Komparu: Għebâd/at/o: Abdado, servado al Allaho. Robubij/at/o: Rabbeco, majstreco de Allaho.
1. Mastro.
Komparu: abd/o: Servanto, laboranto.
Allaho esta la rabbo de la homo, kaj la homo estas abdo de Allaho. Alivorte, Allaho, estiel rabbo, regas kaj determinas ĉiun flankon de la homa vivo; kaj la homo, estiel abdo, servas al Allaho manifestante ties latentaĵojn. La rabbeco (robubijato) de Allaho estas la transa aspekto de la abdeco (għobudijato) de la homo: ĉiu el ambaŭ elvokas sian paralon. Dum la abdo estas abdo kaj la rabbo estas rabbo, abdeco kaj rabbeco estas nepraj.
Sed la homo povas abdadi konscie; se la abdo konscias sian abdecon kaj agas kongrue kun sia konscio, la abdo praktikas abdadon (għebâdato), kiu en la tradicio de Mohammad nomiĝas islamo.
Krome, Allaho estas unu el diversaj nomoj de la realo (Hakko), do la abda-rabba rilato povas esti komprenata ankaŭ kiel harmonio kun la realo. Do konscia abdado estas reala, kiam ĝi identas kun konscia harmonio kun la realo.
