2010/03/16

A


abd/o
1. Servanto.
Komparu: mastro (rabb/o).

Abd/allah/o
1. La servanto de la Dio. Nomo de la patro de Mohammad.
Alternativaj formoj: Abd/alah/o, Abd/ol/lah/o.

Abraham/o
1. Ibrahimo, kiu estis nek judo nek kristano, sed komuna praulo de tuta familio da profetoj, kiuj predikis diversajn porokazajn ritojn de la sola religio, poste restarigita de Mohammad.

Abu/bakr/o
1. Intima kunulo de la profeto Mohammad, kaj patro de ties edzino Aeŝato; li estris la islamanan komunumon, kiel unua kalifo, tuj post la morto de la Profeto.

adab/o
1. Bela konduto.
2. Literatura ĝenro karakterizata de edifa enhavo kaj rafinita formo.

Adam/o
1. (Nomo de) la unua homo, kiu falinte el la Paradiza Ĝardeno ricevis alparolon de la Dio, tiel ke li povis reveni al Ĝi.

Aeŝ/at/o
1. La plej juna edzino de la profeto Mohammad, kaj filino de ties intima kunulo Abubakro.

ahad
1. Unu sola (dio).
Komparu: vahed (unu – dio – apud la aliaj estaĵoj).

ahl/o
1. Gento. Domanaro.

ahl/al/bajt/o
1. La Gento de la Profeto.

ahl/al/fetr/at/o
1. La Gento de la Naturo.

ahl/al/ĝann/at/o
1. La Gento de la Paradiza Ĝardeno.

ahl/al/ketab/o
1. La Gento de la Libro.

ahl/al/nar/o
1. La Gento de la Infera Fajro.

Ahmad/o
1. Plej laŭdinda. Alia nomo de Mohammad.

ahmad/an/o
1. Sekvanto de Mirza Golam' Ahmad, fondinto de ahmadismo.

ahmad/ism/o
1. Skolo de islamo, fondita de Mirza Golam' Ahmad.

aĥer/at/o
1. La alia vivo.
Komparu: donj/o (ĉi tiu vivo).

aj/at/o
1. Ĝenerale, sign(al)o de Allaho, ĉu en la Korano, ĉu interne de homo, ĉu en la ekstera mondo. En la Korano, ĉiu surato (ĉapitro) konsistas el pluraj (multaj aŭ malmultaj) ajatoj, alinome versoj aŭ versikloj, konsistantaj el frazeroj, frazoj aŭ frazaroj.

aj/at/allah/o
1. Plej supera rango de ŝiatismaj klerikuloj.
Alternativaj formoj: aj/at/alah/o, aj/at/o/lah/o, aj/at/ol/lah/o.
Komparu: hoĝĝ/at/al/islam/o.

akid/at/o
1. Islama teologio.
2. Mondobildo (de homo), kiu prilumas la praktikan vivovojon. Eventuale komparebla kun dino kiel vivovojo konforma al la naturo (ekzemple, de difinita homo).
Komparu: din/o.

akl/o
1. Intelekto; komprenkapablo.
2. La spirito (ruho) kiel neindividua principo reganta la mondon de individuaj estaĵoj.

alaj/he/s/salam’
1. Sur li estu paco!
Uzata post la mencio aŭ aludo de profeto.

alaj/he/s/sal/at/o/ŭa/s/salam’
1. Sur lin (venu) namazo kaj paco!
Uzata post la mencio aŭ aludo de Mohammad.

alam/o
1. Mondo kiel signifoplena manifestiĝo de sencoplena principo.

alem/o
1. Ulemo; religiscienculo.

al/hamd/o/le/llah’
1. La laŭd’ al Allaho!
Uzata por esprimi dankindan senpeziĝon.

Ali/o
1. Alta, supera. Nomo de kuzo kaj bofilo de Mohammad. Por la sonnatismo, la kvara kalifo. Por la ŝiatismo, la unua imamo.

Allah/o
1. La Dio de islamo.
2. Araba nomo de la sola Dio.
Alternativa formo: Alah/o.

almohad/o
1. Ano de religia kaj politika movado por disvastigi repurigitan islamon, unue en Nordokcidenta Afriko kaj poste ankaŭ en Sudokcidenta Eŭropo, en la 6-a kaj 7-a jarcentoj de la Heĝiro, tio estas, en la 12-a kaj 13-a jarcentoj de la naskiĝo de Jesuo. Iliajn religiajn instruojn formulis Ebn Tumart'.
Alternativaj formoj: movahed/o, taŭhid/an/o.

almoravid/o
1. Ano de religia kaj politika movado por disvastigi repurigitan islamon, unue en Nordokcidenta Afriko kaj poste ankaŭ en Sudokcidenta Eŭropo, en la 5-a kaj 6-a jarcentoj de la Heĝiro, tio estas, en la 11-a kaj 12-a jarcentoj de la naskiĝo de Jesuo. Ilia plej fama gvidanto en la unuaj tempoj estis Jusof ebn Taŝofin'.
Alternativaj formoj: morabet/o, rebat/an/o.

amen
1. Tiel estu!
Alternativa formo: amin.

Amen/at/o
1. Sekurigantino. Nomo de la patrino de Mohammad.

amin
1. Tiel estu!
Alternativa formo: amen.

Amin/o
1. Fidindulo. Alia nomo de Mohammad.

amir/o
1. Emiro; ordonanto (do ŝtatestro, imperiestro k.s.).
Komparu: amr/o.

amir/al/mumen/in/o
1. La Emiro de la Fidantoj. Ofta kromnomo de kalifo kaj de kelkaj aliaj islamaj ŝtatestroj.

amr/o
1. Ordono.
2. Ordono de Allaho; kiam ĝi diras al io "kon!" (estu!), kaj tio estas.
Komparu: amir/o, kon.

arab/a
1. (Rilata al) la lingvo i.a. de la Korano.

arkan/o
1. Ĉiu el la kvin fundamentoj de islamo, nome: ŝahadato, namazo, saŭmo, zakato, haĝĝo.

asl/o
1. Radiko; principo.
Komparu: branĉo (fargħ).

as/salam/o/alaj/kom
1. La paco sur vin!
Uzata por saluti kaj por adiaŭi.

astagfero/llah’
1. Mi petas gofranon (restarigon) de Allaho (t.e. ke Allaho restarigu min).
Alternativa formo: astaĥfero/llah'.
Komparu: gofran/o.

aŝura/o
1. La deka tago de la monato moharamo, kaj okazo de plursignifa fasto.

at
1. Deriva pseŭdosufikso en arabdevenaj vortoj, plej ofte in-signifa, ofte kun la senco de "aĵo" aŭ "unuopo", malofte kun la senco de "elstarulo", foje alisignifa. Ĉe plua derivado en esperanto oni povas, el teoria vidpunkto, forstreki tiun "at" konsiderante ĝin sensignifa por plua derivado en la araba, aŭ konservi tiun "at" konsiderante ĝin parto de la radiko aŭ de la vorto, kiu estas uzata por plua derivado, kiel ĝi aperas foje en aliaj lingvoj. Diri ion pri tio el praktika vidpunkto oni povos nur post longa praktikado.

ata/beg/o
1. "Patro" (t.e. protektanto) de kronprinco; ankaŭ provincestro.
Alternativa formo: ata/bej/o.

auzo/be/llah’
1. Mi serĉas rifuĝon ĉe Allaho.

aŭr/at/o
1. Hontindaĵo. El fekha (t.e. rit-jura) vidpunkto: parto de la korpo, kaŝenda dum rita konduto.

azan/o
1. Preĝalvoko, kiu anoncas komenciĝon de rita tempo por preskribita namazo.

azan/ul/o
1. Muezino.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Se vi volas skribi komenton, bonvolu sendi al mi: