E

e
1. Deriva pseŭdosufikso en arabdevenaj kunmetitaj vortoj, kiu indikas, ke la ĵusa vort(er)o estas en nomdependa rilato kun antaŭa vort(er)o.

ebad/at/o
1. Rita aŭ nerita ebadaĵo. Ebadi estas manifesti trajtojn, per kiuj oni povas rekoni Allahon kiel la solan veran elahon. Tiuj trajtoj estas diversaj nomoj de Allaho: jen molkaj, jen malakutaj, jen ĝabarutaj.

Eblis/o
1. Personigo de tio, kio aperigas la nerealan kiel realan, kaj la realan kiel nerealan.

ebn
1. Araba vorto antaŭmetita al la nomo de ies patro, malpli ofte patrino; ĝi signifas "filo (de)".
Komparu: bent.

efrit/o
1. Lerta kaj potenca homo aŭ ĝenno, plej ofte malica kaj malbonvola. Pli ofte ĝenno ol homo.
2. Malofte: la senkorpa animo de homo, kiu mortis perforte kaj violente, kaj hantas sian mortolokon.
Komparu: ĝenn/o.

eĝtehad/o
1. Strebo por derivi "branĉajn" regulojn el la "radikaj" (aslaj) fontoj de islamo.
Alternativa formo: iĝtihad/o.

ehsan/o
1. Sinteno, ke la homo ebadas Allahon, kvazaŭ li/ŝi vidus ĝin; nome ĉar, eĉ se li/ŝi ne vidas Allahon, tamen Allaho vidas lin/ŝin.
Komparu: iman/o, islam/o.

eĥlas/o
1. Ekskluziva sindono al io aŭ al iu.
2. Nomo de la 112-a surato de la Korano, ofte konsiderata kiel resumo de unu triono de la Korano, nome, de la sana rilatado inter la abdo kaj la rabbo. La du aliaj trionoj temas pri la sanaj rilatoj inter la abdoj, kaj pri la sanaj rilatoj de ĉiu abdo kun si mem.

ejd/o
1. Bajramo.

ejn/o
1. Etimologie, "okulo" kaj "fonto" (el kiuj fluas la konata viviga fluaĵo). Esenco de iu difinita estaĵo; ties arketipo aŭ principa ebleco mem. Alinome: zato.
Komparu: ĝaŭhar/o.

elah/o
1. Kio ajn proponas sin por esti ebadata. Fundamenta bazo de islamo estas atesto, ke estas neniu legitima elaho krom Allaho (la sola vera elaho).

emam/o
1. Imamo.

emir/o
1. Amiro.

erad/at/o
1. Aspiro sur la vojo de ehsano per iu difinita tarikato aŭ metodo.
Komparu: morid/o.

erd/o
1. Publika famo.
Komparu: ŝaraf/o.

erĝa/ism/o
1. Tendenco akcepti, ke grandaj konduteraroj ne nepre forpelas la homojn el la islamanaro.

eslam/o
1. Islamo.

esm/o
1. Nomo de Allaho. Ĉiu esmo esprimas sefaton (econ de Allaho).

esm/at/o
1. Protekto kontraŭ eraroj en agadoj kaj opinioj.
Notu bone: Tiu vorto havas neniun rektan rilaton kun la vorto "esmo" (nomo - de Allaho).
Komparu: masum/a.